خانواده ای برای کودکان بی سرپرست

به گزارش خبرنگار مهر، مریم شهیدی مدیر «خیریه بهاران اصفهان» با تمرکز کودکان بی سرپرست در این مجموعه فعالیت می کند و به صورت شبانه روزی و خیریه ای این کودکان را حمایت می کند.

خانم شهیدی که بیست و پنج سال قبل از تأسیس این مرکز از طرف مهد کودک فرزندش برای بازدید به مرکز نگهداری کودکان بی سرپرست دعوت شده بود با مشاهده شرایط نگهداری این کودکان تحت تأثیر قرار گرفته و از شدت فشار روحی دچار افسردگی شد. همین مساله باعث شد تصمیم بگیرد که با سازمان بهزیستی مشارکت کرده و مادر این بچه ها شود.

این مرکز در حال حاضر هفتاد کودک را اسکان داده است و تعدادی از آنها نیز ازدواج کرده و سر زندگی خود رفته اند.

در این مرکز بسته به استعداد کودکان در همه زمینه هایی که تمایل دارند حمایت صورت می گیرد. آن ها محیطی کاملاً خانوادگی ایجاد کرده اند که نسبت به محیط بسیاری از خانواده ها بهتر است. همچنین با سرگرمی های متنوع ساعات بیکاری کودکان را پر می کنند. مربی های این مرکز بر مسائل تربیتی بسیار حساس هستند.

این مرکز برای کودکان مربی و معلم درجه یک استخدام کرده است. چون مسیر تربیتی مشخصی را برای آنها در نظر دارد که با نیروهای داوطلب تحقق آن ممکن نیست. یکی از این افراد خانم ستوده است که دکترای روان شناسی دارد و در اصفهان جزو چهره های شاخص و موفق است.

دو کتاب تربیتی دکتر عبدالعظیم کریمی مسیر تربیتی بسیار خوبی برایشان روشن کرده است و بر اساس این دو کتاب تربیت کودکان را انجام می دهند. دکتر کریمی در پژوهشگاه آموزش و پرورش فعالیت می کند و روش تربیتی او تدین در کنار تربیت است.

آن ها در تربیت کودکان به اجبار و روز متوسل نمی شوند. بیشتر در این حوزه بسترسازی می کنند. وقتی محیط اصلاح شود انسان نیز درست تربیت می شود.

علاوه بر این بچه ها را آموزش می دهند تا خودشان پول تو جیبی شان را در بیاورند. آنها در جایی به جز مؤسسه کار نمی کنند اما در سیستم خودشان آموزش می بینند که چطور بند عینک درست کنند. کیک بپزند تا از پول فروش آن توسط خود مؤسسه انجام می شود، درآمدی به عنوان کمک هزینه داشته باشند. بچه های این مرکز در هجده سالگی همه صاحب درآمد هستند.

بر خلاف دستورالعمل ها این مرکز در هجده سالگی بچه ها را رها نمی کند. خانم شهیدی به مسؤولان بهزیستی همواره می گوید که هجده سالگی تازه شروع حمایت از کودکان بی سرپرست است. آن ها حتی خانه هایی برای این بچه ها ساخته اند که بعد از 18 سالگی بتوانند در آن زندگی کنند. البته اگر فردی بخواهد خارج از مؤسسه زندگی کند مانع او نمی شوند.

در حال حاضر در این مجموعه جوان هایی هستند که هنوز ازدواج نکرده اند. در واقع این سازمان خانه این بچه ها است. هر کدام قسمتی مستقل دارند. البته تعداد بزرگسال ها کم است و اغلب آنهایی هستند که معلولیت ذهنی دارند و گرنه همه آن ها ازدواج می کنند و می روند. آنهایی هم که باقی می مانند از یکدیگر تفکیک شده اما مانند یک خانواده در کنار هم زندگی می کنند.

هزینه ماهیانه این مؤسسه هفتصد میلیون تومان است. کمک سازمان بهزیستی حدود بیست درصد از هزینه ها را پوشش می دهد. هشتاد درصد نیز توسط خیرین تأمین می شود.

خانم شهیدی معتقد است دستورالعمل ها و آئین نامه های بهزیستی دیگر کارایی لازم را ندارد و بعد از گذشت چند دهه باید در آنها تجدید نظر شود. مثلاً درباره کودکان بدسرپرست در این آئین نامه ها گفته شده که آنها را با اجبار به خانواده هایشان بازگردانید. اما اغلب خانواده های این افراد مسائل مختلف دارند و زمانی که بچه ها به خانواده بازگردانده شوند دوباره شرایط بحرانی آنها اوج می گیرد و تمامی زحمات مؤسسه از بین می رود.